ετυμόδρυς

ἐτυμόδρυς, ἡ (Α)

(κατά τον Ησύχ.)

η αληθινή δρυς, «ἡ τὰς γλυκείας βαλάνους ἔχουσα».

[ΕΤΥΜΟΛ. < έτυμος «αληθινός» + δρυς].